Ni mwaka wa 1915, na mambo ya kutisha ya Vita vya Kwanza vya Ulimwengu ndiyo kwanza inaanza. Msimamo wa vita unaenea kote Ulaya, ambapo wanaume wamepunguzwa idadi katika mzozo wa kikatili ambao unaonekana kutokuwa na mwisho. Katikati ya mifereji isiyo na mwisho, waya wa miinuko, na matope, hakuna pumziko. Wanajeshi hupigana sio tu dhidi ya mtu mwingine bali dhidi ya mzunguko usio na mwisho wa kifo na kukata tamaa ambayo hufafanua vita.

Friedrich Adler, afisa wa Ujerumani, ni mmoja wa askari hao. Amepigana katika mazungumzo mengi kwenye Front ya Mashariki, akishuhudia ukatili mkubwa wa vita. Maisha yake, ingawa yamejaa heshima, yamegubikwa na uchovu wa mapigano yasiyoisha. Kila siku ni mapambano ya kushikilia ubinadamu wake, hata kama uharibifu wa vita unavyotishia kuuondoa. Nyuso za wenzake, ambazo hapo awali zilijaa matumaini, sasa zimekuwa ngumu kwa jeuri wanayostahimili. Macho yao ni tupu, roho zao zimevunjika.

Upande wa Mashariki ni wa kutisha hasa, mahali ambapo vita vinapiganwa katika mandhari ya pekee, yenye ukatili?misitu yenye kina kirefu, na nyanda zenye ukiwa. Ni hapa, karibu na mji mdogo wa ngome wa Osowiec, ambapo Friedrich anajikuta amesimama. Ngome hiyo ni ishara ya nguvu ya Kirusi, ngome iliyoimarishwa kwenye eneo kubwa la Ulaya Mashariki. Kuta zake kubwa zimetanda juu yao, nene na mwangwi wa historia, zikitumika kama safu ya mwisho ya ulinzi kwa Milki ya Urusi dhidi ya mapema ya Wajerumani.

Lakini wakati vita vya Osowiec vinakaribia zaidi, ulimwengu kama Friedrich anavyojua kuwa karibu kubadilika milele. Vita tayari vimebadilisha mkondo wa historia. Sasa, katika moyo wa Mashariki, kitu cheusi zaidi na cha kuogofya zaidi kinakaribia kuamka, na mambo ya kutisha aliyoyazoea ya vita hayatatosha tena kumwandaa kwa jinamizi lililo mbele yake.