Liefde.

Wat een trieste, absurde illusie.

Een sprookje voor zwakke, nutteloze hufters,

die te blind zijn om de wereld te zien zoals hij echt is.

De wereld is een verrotte, verwaarloosde woestenij waar alleen leugens en bedrog gedijen.

Iedereen draagt een masker.

Iedereen verbergt een mes.

Er zijn hier geen heiligen.

Er is niets anders dan schakeringen van grijs.

Jarenlang heb ik dat geloofd, tot ik haar ontmoette.

Een enkele onschuldige ziel in een wereld doordrenkt van zonde.

Een straaltje zonlicht in een bodemloze zwarte afgrond, een delicate bloem waarvan ik zo ver mogelijk uit de buurt van moet blijven.

Maar dat kan ik niet.

Ik ga haar licht stelen, ook al weet ik dat het nooit voor mij bedoeld was.

NB: dit is het laatste deel in de Perfectly Imperfect serie en kan, net al alle andere boeken in deze serie, als losstaan gelezen worden.